Ben 23 yaşına kadar çay sevmediğimi zannettim !

Biz 4 kız kardeşiz, aynı evde aynı odada büyüdük. Çok keyiflidir kız kardeşi olması insanın. Kıyafetlerinizi rahatlıkla paylaşır; birlikte güler, birlikte ağlarsınız.

Yetişme tarzımız gereği dördümüz de uslu çocuklardık. Annem yüz ifadeleriyle anlatırdı bize yapmamız gerekeni kalabalık ortamlarda. Bizde de o isteğin aksini yapabilecek bir cesaret asla olmazdı. Tüm çevresi de takdir ederdi annemi, düzgün yetiştirdiği, uslu çocuklarından dolayı.

Bol bol günlere giderdik. 5 çaylarının yanında yenilen hamur işlerinin haddi hesabı yoktu. Şimdilerde hatırlıyorum da, kadınlar toplanıp birbirine yaptıkları bu yiyeceklerin tarifini verirlerdi. Lakin bu yiyeceklerin yanında biz asla çay içemezdik. Ev sahibi sorar: "Çay içer misin?. Sen daha ağzını bile açamadan annem müdahale edip "O çay sevmez!" derdi. O lafın üzerine sıkıyorsa sev çayı...

Ben 23 yaşına kadar çay sevmediğimi zannettim!

Haklıydı tabi annem, 4 çocukla başka türlü baş edilemezdi. Çay içmeye kalksam dökme ihtimalim çok yüksekti çünkü. Çocuklu bir aileyi misafir ederken çay dökülme ihtimalini göze alıyor muydu insanlar, yoksa biz çay içmediğimiz için mi bizi davet ediyorlardı hala bilmiyorum. Çayın güzel olduğunu çok geç keşfettim çünkü.

Ama hala gittiğim yerlerde çay içemem. Evde içerim sadece. Kendi zevkime göre hazırlar keyfini çıkarırım. Döksem de benim evim ne de olsa, ben temizlerim. Ama hala çay dökme korkum da devam eder. Küçükken kahvaltılarda dökerdim çoğunlukla. Dökmek için mi, içmek için mi diye sorardı annem. Hala da dökerim, sakarlığımı hiç yenemedim, yenmeyi beceremediğim nice korkularım gibi...

İş yerlerinde kazanda kaynar çay düşünsenize. Ama ben hala içmem, çay da dökmem böylelikle. Çocukluğumda uslu olduğum gibi, iş yerinde de usluyumdur. Sorun da çıkartmam etrafımdakilere. Hani ilkokul öğretmenimiz sınav kağıdını görmek isteyen öğrenciyi; fazla not vermişsem geri alırım, diye tehdit eder ya; aynen orada öğrendiğim gibi hiç itiraz da etmem, sevilen eleman olurum yani.

Sevilen kişi olurum olmasına ama sevdiğim kişi olamam malesef. Oysa anarşisttir ruhum benim, devrim hayaliyle çay içmeyi severim. Ama çayın tadını öğrenmem yıllar aldığı için, içebileceğim günleri de umutla bekler, ömrümün yetmesini dilerim...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Neden hep kötüler kazanır?

İnsan bazen doğa üstü güçleri olsun istiyor. Her istediğini yapabilsin, dünyayı yaşanabilir bir hale getirsin. Her geçen gün biraz daha kötüye gidiyormuş gibi hissediyorum. Her gün bir tarihi eserin yıkılma haberi, bir orman yangını haberi, ekonominin çok kötü gittiği haberleri, zam haberleri, her gün ağaçların kesildiği , iklimin değiştiği ve bunlar gibi pek çok kötü haberle uyanıyoruz güne. Her seferinde bir yenisini duydukça hayata daha kötü gözlerle bakmaya başlıyorum. Endişelerim artıyor, umutsuzluğum artıyor. Sonra, elimde bir sihirli değnek olsun istiyorum. Bir dokunayım, bütün zenginlerin gözü doysun. Böylelikle zaten dünyadaki her şey yoluna girer. Zenginlerin aç gözlülüğü, parayla güç elde etme tutkuları yüzünden bu haldeyiz. Hem de öyle kilitlenmişiz isyan bile edemiyoruz. Durumu kanıksamışız. Her gün zenginlik hırsları yüzünden birileri ölüyor, birileri aç kalıyor. Ama biz hala oturuyoruz öyle olduğumuz yerde. Çünkü günlük hayatın stresi öyle yoruyor ki bizi kafamızı ...
Devamı

İtiraf ediyorum; ben bir homofobiğim.

Çocukluğumdan beri eşcinseller hep garip gelmiştir bana. Çevremdeki hemen herkesin de böyle olması beni etkiledi mi bilmem ama ben bir homofobiğim. Herhangi bir yerde travesti görmek hemen dalga konusu edilir, etrafındakilere anlatılır, durumun ne kadar anormal olduğu konuşulurdu ben çocukken. Yıllar geçtikçe, araştırdıkça, öğrendikçe hayatları hepimizden çok daha zor insanlar görmeye başladım karşımda. Düşünsenize onlar gibi olmayan herkes, duygularından, fiziksel özelliklerinden nefret ediyor, bu da yetmiyormuş gibi onları öldürmek istiyor. Eşcinselliğin bir tercih değil, genetik bir faktör olduğu ispatlanmışken, asla normal bir yaşam sürdürme hakları yok. Hiç iş imkanları yok mesela, ancak fal bakıp, şarkı söyleyip, fuhuş yaparak para kazanabiliyorlar. Eşcinsel olduğu belli olan bireyi kimse işe almıyor. Devlet memuru olamıyorlar. Kısacası insan muamelesi görmüyorlar. Hal böyleyken onlardan da normal insan gibi davranmalarını bekleyemeyiz. Elbette kendilerini korumak için bir aray...
Devamı

Korku İmparatorluğu

Bazen geceler öyle ürkütücü olurdu ki, karanlığın ardından görme ihtimalim olan bir sürü cisim belirirdi gözümün önünde. Bazen saçları dağınık bir kadın silüeti, bazen beyaz çarşaflı bir gulyabani, bazen de tam anlamıyla Elm sokağı kabusu tiplemesi Freddy. Tabi her şey uykuya dalana kadar, uykuya dalınca geçerdi. İlk travmamız yürümeyi öğrenirken başlamadı mı zaten; düşmekten korkmayı öğrenmiştik ilk. Sonra iğneci geldi, kedi tırmalardı, köpek ısırırdı, polis amca yakalardı, teyze kızardı, topumuzu keserlerdi. Sonra öğretmenden korktuk, sınav kağıdındaki hatayı söylersek notumuzun düşmesinden korktuk,  yazılıdan korktuk, sözlüden korktuk. Üniversiteye girdik iş bulamamaktan korktuk. Şimdilerde de patrondan korkuyoruz, kovulmaktan. Kirayı ödeyememekten, elektriğin kesilmesinden, susuz, aşsız kalmaktan... Karşıt görüşünüz olduğunda, hapse atılmaktan, zulüm görmekten korkuyoruz. Düşündükçe yeni korkular geliyor aklıma, detaya girdikçe korkuların bereketinin hayatımın başka hiçbir ...
Devamı