Bir tekstilcinin anıları...

Üniversiteden yeni mezun olmuş birinin iş bulma kaygısını bilirsiniz. Evde oturmaya hiç alışkın değildir. İş bulamadıkça depresifleşir. Deneyimsiz diye iş bulması çok zordur. Bu kısır döngü iş bulana kadar devam eder.
Tam da bu ruh hali içerisindeyken, malum iş arama sitesini açtım ve bana uygun olan en çok ilanın tekstil sektöründe olduğunu gördüm ve işte o gün karar verdim tekstilci olmaya. Yani en kolay bu sektörde iş bulabilirdim. Gel zaman git zaman hakkaten de uzun yıllardır bu sektöre emek vermeye devam ediyorum. 
Sektöre girenin bir daha ayrılamadığı, lanetli olduğu söylenir tekstilcilerin. Hakkaten de öyle sanırım.  Hayatı boyunca saat 17:00 da işten çıkan tekstilci görülmemiştir. Sabahın erken saatlerinde işe başlamış olmalarına rağmen, herkesin işten ayrılacağı saatte tekstilcilerin işleri yeni başlar.
Evliliklerde iki tekstilci bir arada yaşayamaz derler mesela, çünkü birinin evdeki sorumlulukları alması lazımdır. Zira bir tekstilcinin bunu yapmaya vakti yoktur.
Kendi aramızda kullandığımız ayrı bir dil vardır. İki metre süprem versene deriz, spekler geldi mi deriz, kaşkorse kalmamış mı diye sorarız mesela ve bu sektörden olmayanlar duyduğunda garip garip bakar suratımıza.
Müşteri geldi mi akan sular durur, en güzel kıyafetlerimizi giyer, en güzel yiyecekleri hazırlar, etrafı temizler ve hizmette kusur etmeyiz. Tam bir Türk misafirperverliği sergileriz. Bu muameleyi hayatı boyunca başka bir yerde görmemiş, dünyanın çeşitli bölgelerinden gelen müşteriler de toplantıları hiç bitirmek istemezler. Sabah gelip, gecenin geç saatlerine kadar kalırlar.
Her tekstilci en az 1 kez iflas eden bir firmada çalışmıştır. Alacaklılar hep aşiret reisi olan atölyecilerdir ve mutlaka alacaklarının peşine düşerler. Bu durum bize öyle anılar bırakır ki, ileride torunlarımıza tüm renkliliğiyle anlatabiliriz. 
Bence tekstilcilerin en büyük laneti de alışveriş yapamamaktır. Normalde depresyona giren insan alışverişle rahatlar ya, biz mağazaya girdiğimizde çalışıyor gibi hissederiz. Kaliteyi inceleriz, çaktırmadan iplik temizleriz, kumaşa bakarız, yıkamaya bakarız ve en sonunda bu t-shirte bu kadar para verilmez deyip mağazadan çıkarız. Yani alışverişle rahatlamaz, aksine pişman olur oradan uzaklaşırız. 
Başkalarının peşinde koştuğu markalar bizim için marka değil müşteri demektir. Nasıl üretim yaptıklarını, kalitelerini ve ürünlerin değerini herkesten iyi biliriz. O yüzden marka peşinden koşanlara güler geçeriz. 
Her gün sinirlenir istifa ederiz, ertesi sabah işe yine gideriz.
Hepimiz günün birinde kendi cafemizi açıp, stresten uzak onu işletmek isteriz.
Ama ne kadar uzaklaşırsak uzaklaşalım, eninde sonunda kürkçü dükkanına geri döneriz.
Çok çalışırız, az yaşarız, stresle başa çıkar, hayatın anlamını kumaşlarda ararız.



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Neden hep kötüler kazanır?

İnsan bazen doğa üstü güçleri olsun istiyor. Her istediğini yapabilsin, dünyayı yaşanabilir bir hale getirsin. Her geçen gün biraz daha kötüye gidiyormuş gibi hissediyorum. Her gün bir tarihi eserin yıkılma haberi, bir orman yangını haberi, ekonominin çok kötü gittiği haberleri, zam haberleri, her gün ağaçların kesildiği , iklimin değiştiği ve bunlar gibi pek çok kötü haberle uyanıyoruz güne. Her seferinde bir yenisini duydukça hayata daha kötü gözlerle bakmaya başlıyorum. Endişelerim artıyor, umutsuzluğum artıyor. Sonra, elimde bir sihirli değnek olsun istiyorum. Bir dokunayım, bütün zenginlerin gözü doysun. Böylelikle zaten dünyadaki her şey yoluna girer. Zenginlerin aç gözlülüğü, parayla güç elde etme tutkuları yüzünden bu haldeyiz. Hem de öyle kilitlenmişiz isyan bile edemiyoruz. Durumu kanıksamışız. Her gün zenginlik hırsları yüzünden birileri ölüyor, birileri aç kalıyor. Ama biz hala oturuyoruz öyle olduğumuz yerde. Çünkü günlük hayatın stresi öyle yoruyor ki bizi kafamızı ...
Devamı

İtiraf ediyorum; ben bir homofobiğim.

Çocukluğumdan beri eşcinseller hep garip gelmiştir bana. Çevremdeki hemen herkesin de böyle olması beni etkiledi mi bilmem ama ben bir homofobiğim. Herhangi bir yerde travesti görmek hemen dalga konusu edilir, etrafındakilere anlatılır, durumun ne kadar anormal olduğu konuşulurdu ben çocukken. Yıllar geçtikçe, araştırdıkça, öğrendikçe hayatları hepimizden çok daha zor insanlar görmeye başladım karşımda. Düşünsenize onlar gibi olmayan herkes, duygularından, fiziksel özelliklerinden nefret ediyor, bu da yetmiyormuş gibi onları öldürmek istiyor. Eşcinselliğin bir tercih değil, genetik bir faktör olduğu ispatlanmışken, asla normal bir yaşam sürdürme hakları yok. Hiç iş imkanları yok mesela, ancak fal bakıp, şarkı söyleyip, fuhuş yaparak para kazanabiliyorlar. Eşcinsel olduğu belli olan bireyi kimse işe almıyor. Devlet memuru olamıyorlar. Kısacası insan muamelesi görmüyorlar. Hal böyleyken onlardan da normal insan gibi davranmalarını bekleyemeyiz. Elbette kendilerini korumak için bir aray...
Devamı

Korku İmparatorluğu

Bazen geceler öyle ürkütücü olurdu ki, karanlığın ardından görme ihtimalim olan bir sürü cisim belirirdi gözümün önünde. Bazen saçları dağınık bir kadın silüeti, bazen beyaz çarşaflı bir gulyabani, bazen de tam anlamıyla Elm sokağı kabusu tiplemesi Freddy. Tabi her şey uykuya dalana kadar, uykuya dalınca geçerdi. İlk travmamız yürümeyi öğrenirken başlamadı mı zaten; düşmekten korkmayı öğrenmiştik ilk. Sonra iğneci geldi, kedi tırmalardı, köpek ısırırdı, polis amca yakalardı, teyze kızardı, topumuzu keserlerdi. Sonra öğretmenden korktuk, sınav kağıdındaki hatayı söylersek notumuzun düşmesinden korktuk,  yazılıdan korktuk, sözlüden korktuk. Üniversiteye girdik iş bulamamaktan korktuk. Şimdilerde de patrondan korkuyoruz, kovulmaktan. Kirayı ödeyememekten, elektriğin kesilmesinden, susuz, aşsız kalmaktan... Karşıt görüşünüz olduğunda, hapse atılmaktan, zulüm görmekten korkuyoruz. Düşündükçe yeni korkular geliyor aklıma, detaya girdikçe korkuların bereketinin hayatımın başka hiçbir ...
Devamı