Kafayı yemek üzereyiz...

Ülke gündeminin korkutucu ve bir o kadar da yoğun olmasından bir türlü fırsat bulup da yazamadım. Fırsat bulmayı zaman anlamında değil, psikolojisi bozulmuş ve hiçbir şey yapmaya hali kalmamış bir  vatandaş anlamında söylüyorum tabiki. Yoksa insan yapmak istesin yeterki, nelere fırsat bulur...

Ama üzerinden F16 lar uçarken çocuğunun üzerine kapanıp, camlar kırılırsa ona gelmesin diye uğraşmış bir anne olarak psikolojimin düzgün olması beklenemez elbette. O kabus gibi gecede yaşananlar ve sonrasında olanlar gündemi takip edenler için yaşadığımız en kötü gün olarak değerlendirilebilir bence.

Çünkü insan güvende hissetmediği her an, kan kusar. İnsanın huzur bulabileceği tek hissiyattır güven. O nedenle de o gün hiç arkama bakmadan kaçmak istedim bu ülkeden, herkes gibi. Güvende olduğum bir yere gitmek istedim. Tabiki kolay olmadığı ve imkanlarım elvermediği için hala buradayım. Ama gitmenin yollarını aradığım da bir gerçek.

Yeter diyorum artık, vatan, milliyet, ırk yaftaları olmadan yaşanabilecek bir yer yok mu? Cinlerle kalkışma yapan tiplerle aynı havayı solumaktan sıkıldım. Doğayı seven, çiçekleri, böcekleri, hayvanları seven insanlar tarafından yönetilmek istiyorum çok mu?

İnançları arasında boğulmuş kontrolsüz güç korkutuyor beni. Çünkü sokağa çıkmış bir kitlenin aklı mantığı yoktur, yöneticisi değerinde tehlikelidir. Zor oldu artık yaşamak, güvende olmak ve evlatları korumak. Şimdilerde de bir kaç parmak bal çaldılar ağzımıza ve çaresizliğimizi de kullanarak sabitlediler bizi olduğumuz yere.

Şu günlerde yapılacak en önemli şey borçlardan, bankalardan kurtulmak bence. Kredi kartlarını kapattırmak, taksitle bir şey almamak ve yeni borçlara girmemek. Doğaya da dönmek lazım elbette, deniz güzel mesela, yüzdüğünde güzel, izlediğinde güzel. Biraz toprağa dokunmak, küçük bir saksıda çiçek yetiştirmek güzel. Dans güzel, şarkılar güzel, öğrenmek, okumak güzel.

Bunlar da olmasa ülkede bedenler yer değiştirmeden büyük bir beyin göçü olabilir çünkü. Zira hepimiz kafayı yemek üzereyiz...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Neden hep kötüler kazanır?

İnsan bazen doğa üstü güçleri olsun istiyor. Her istediğini yapabilsin, dünyayı yaşanabilir bir hale getirsin. Her geçen gün biraz daha kötüye gidiyormuş gibi hissediyorum. Her gün bir tarihi eserin yıkılma haberi, bir orman yangını haberi, ekonominin çok kötü gittiği haberleri, zam haberleri, her gün ağaçların kesildiği , iklimin değiştiği ve bunlar gibi pek çok kötü haberle uyanıyoruz güne. Her seferinde bir yenisini duydukça hayata daha kötü gözlerle bakmaya başlıyorum. Endişelerim artıyor, umutsuzluğum artıyor. Sonra, elimde bir sihirli değnek olsun istiyorum. Bir dokunayım, bütün zenginlerin gözü doysun. Böylelikle zaten dünyadaki her şey yoluna girer. Zenginlerin aç gözlülüğü, parayla güç elde etme tutkuları yüzünden bu haldeyiz. Hem de öyle kilitlenmişiz isyan bile edemiyoruz. Durumu kanıksamışız. Her gün zenginlik hırsları yüzünden birileri ölüyor, birileri aç kalıyor. Ama biz hala oturuyoruz öyle olduğumuz yerde. Çünkü günlük hayatın stresi öyle yoruyor ki bizi kafamızı ...
Devamı

İtiraf ediyorum; ben bir homofobiğim.

Çocukluğumdan beri eşcinseller hep garip gelmiştir bana. Çevremdeki hemen herkesin de böyle olması beni etkiledi mi bilmem ama ben bir homofobiğim. Herhangi bir yerde travesti görmek hemen dalga konusu edilir, etrafındakilere anlatılır, durumun ne kadar anormal olduğu konuşulurdu ben çocukken. Yıllar geçtikçe, araştırdıkça, öğrendikçe hayatları hepimizden çok daha zor insanlar görmeye başladım karşımda. Düşünsenize onlar gibi olmayan herkes, duygularından, fiziksel özelliklerinden nefret ediyor, bu da yetmiyormuş gibi onları öldürmek istiyor. Eşcinselliğin bir tercih değil, genetik bir faktör olduğu ispatlanmışken, asla normal bir yaşam sürdürme hakları yok. Hiç iş imkanları yok mesela, ancak fal bakıp, şarkı söyleyip, fuhuş yaparak para kazanabiliyorlar. Eşcinsel olduğu belli olan bireyi kimse işe almıyor. Devlet memuru olamıyorlar. Kısacası insan muamelesi görmüyorlar. Hal böyleyken onlardan da normal insan gibi davranmalarını bekleyemeyiz. Elbette kendilerini korumak için bir aray...
Devamı

Korku İmparatorluğu

Bazen geceler öyle ürkütücü olurdu ki, karanlığın ardından görme ihtimalim olan bir sürü cisim belirirdi gözümün önünde. Bazen saçları dağınık bir kadın silüeti, bazen beyaz çarşaflı bir gulyabani, bazen de tam anlamıyla Elm sokağı kabusu tiplemesi Freddy. Tabi her şey uykuya dalana kadar, uykuya dalınca geçerdi. İlk travmamız yürümeyi öğrenirken başlamadı mı zaten; düşmekten korkmayı öğrenmiştik ilk. Sonra iğneci geldi, kedi tırmalardı, köpek ısırırdı, polis amca yakalardı, teyze kızardı, topumuzu keserlerdi. Sonra öğretmenden korktuk, sınav kağıdındaki hatayı söylersek notumuzun düşmesinden korktuk,  yazılıdan korktuk, sözlüden korktuk. Üniversiteye girdik iş bulamamaktan korktuk. Şimdilerde de patrondan korkuyoruz, kovulmaktan. Kirayı ödeyememekten, elektriğin kesilmesinden, susuz, aşsız kalmaktan... Karşıt görüşünüz olduğunda, hapse atılmaktan, zulüm görmekten korkuyoruz. Düşündükçe yeni korkular geliyor aklıma, detaya girdikçe korkuların bereketinin hayatımın başka hiçbir ...
Devamı