Anne olmak dünyanın en kötü duygusudur!

Bebek sahibi olmak ve anne olmakla ilgili konu açıldığında, çevrenizdeki anne olan tüm kadınlar bunun dünyanın en iyi duygusu olduğunu söylerler.
Şu an 3 aylık olan bir oğlum var ve ben bu sözlerin asla doğru olduğunu düşünmüyorum.
Anne olmak, içinizdeki en korkunç duygularınızı ortaya çıkarır. Doğum yaptığınız andan itibaren çılgın bir koruma iç güdüsüyle birlikte, aklınızda sorular dönmeye başlar:

Ya iyi beslenemezse,
Ya gaz çıkaramazsa,
Ya kilo almazsa,
Ya hasta olursa,
Ya üşürse,
Ya terlerse,
Ya uyurken kafasına battaniye gelir nefes alamazsa,
Ya ağlarken katılırsa,
Ya yeterince ağlamaz ciğerleri açılmazsa,
Ya kalın giyinir sıcağa alışırsa,
Ya ince giyinir üşütürse.

Bunlar bebeklik ve günlük yaşamla ilgili saydığım birkaç küçük endişe sadece. Yataktan düşmeler, emeklemeler henüz başlamadı bile. Doktor, aşı takibi var. Kafasında konak mı oldu, ağzında pamukçuk mu çıktı endişesi var.

Bunlara ek olarak da etrafınızdaki tüm "bebek bakma uzmanları"nın kendi düşünceleri var. En çok duyacağınız söz "alıştırmayın" olacaktır.

Bebeğin kime benzediği de gerçekten hayatınızın merkezindeki konu oluverir bir anda. Anne tarafı gelir aynı annesi der, baba tarafı da aynı babası. Kromozom sayısı göre %50 anneden %50 babadan aldığına kimse değinmez, endişelerinize endişe katarlar.

Tabi tüm bu konuların haricinde gelecek meseleleri en çok beyin kemiren durumdur.

Bu çocuk nerde okuyacak?
Askere nasıl göndereceğim?
Ya savaş çıkarsa?
Ya o büyüyene kadar bi ev alamazsam?
Ya onu yeterince koruyamazsam?

Ona bırakacağınız mirasa kadar hepsini düsünürsünüz. Kendiniz ikinci planda kalmışsınızdır artık. Hangi insan sizi kendi gözünüzde ikinci plana atabilir ki?

İşte böyledir annelik. Tüm korkunç duyguları açığa çıkarır. Sonra o küçücük gözleriyle size bakarak bir gülümser, dünyaları getirip ayağınıza sererler..İyi ki dersiniz, iyi ki doğurmuşum... İyiki anne olmuşum..

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Neden hep kötüler kazanır?

İnsan bazen doğa üstü güçleri olsun istiyor. Her istediğini yapabilsin, dünyayı yaşanabilir bir hale getirsin. Her geçen gün biraz daha kötüye gidiyormuş gibi hissediyorum. Her gün bir tarihi eserin yıkılma haberi, bir orman yangını haberi, ekonominin çok kötü gittiği haberleri, zam haberleri, her gün ağaçların kesildiği , iklimin değiştiği ve bunlar gibi pek çok kötü haberle uyanıyoruz güne. Her seferinde bir yenisini duydukça hayata daha kötü gözlerle bakmaya başlıyorum. Endişelerim artıyor, umutsuzluğum artıyor. Sonra, elimde bir sihirli değnek olsun istiyorum. Bir dokunayım, bütün zenginlerin gözü doysun. Böylelikle zaten dünyadaki her şey yoluna girer. Zenginlerin aç gözlülüğü, parayla güç elde etme tutkuları yüzünden bu haldeyiz. Hem de öyle kilitlenmişiz isyan bile edemiyoruz. Durumu kanıksamışız. Her gün zenginlik hırsları yüzünden birileri ölüyor, birileri aç kalıyor. Ama biz hala oturuyoruz öyle olduğumuz yerde. Çünkü günlük hayatın stresi öyle yoruyor ki bizi kafamızı ...
Devamı

İtiraf ediyorum; ben bir homofobiğim.

Çocukluğumdan beri eşcinseller hep garip gelmiştir bana. Çevremdeki hemen herkesin de böyle olması beni etkiledi mi bilmem ama ben bir homofobiğim. Herhangi bir yerde travesti görmek hemen dalga konusu edilir, etrafındakilere anlatılır, durumun ne kadar anormal olduğu konuşulurdu ben çocukken. Yıllar geçtikçe, araştırdıkça, öğrendikçe hayatları hepimizden çok daha zor insanlar görmeye başladım karşımda. Düşünsenize onlar gibi olmayan herkes, duygularından, fiziksel özelliklerinden nefret ediyor, bu da yetmiyormuş gibi onları öldürmek istiyor. Eşcinselliğin bir tercih değil, genetik bir faktör olduğu ispatlanmışken, asla normal bir yaşam sürdürme hakları yok. Hiç iş imkanları yok mesela, ancak fal bakıp, şarkı söyleyip, fuhuş yaparak para kazanabiliyorlar. Eşcinsel olduğu belli olan bireyi kimse işe almıyor. Devlet memuru olamıyorlar. Kısacası insan muamelesi görmüyorlar. Hal böyleyken onlardan da normal insan gibi davranmalarını bekleyemeyiz. Elbette kendilerini korumak için bir aray...
Devamı

Korku İmparatorluğu

Bazen geceler öyle ürkütücü olurdu ki, karanlığın ardından görme ihtimalim olan bir sürü cisim belirirdi gözümün önünde. Bazen saçları dağınık bir kadın silüeti, bazen beyaz çarşaflı bir gulyabani, bazen de tam anlamıyla Elm sokağı kabusu tiplemesi Freddy. Tabi her şey uykuya dalana kadar, uykuya dalınca geçerdi. İlk travmamız yürümeyi öğrenirken başlamadı mı zaten; düşmekten korkmayı öğrenmiştik ilk. Sonra iğneci geldi, kedi tırmalardı, köpek ısırırdı, polis amca yakalardı, teyze kızardı, topumuzu keserlerdi. Sonra öğretmenden korktuk, sınav kağıdındaki hatayı söylersek notumuzun düşmesinden korktuk,  yazılıdan korktuk, sözlüden korktuk. Üniversiteye girdik iş bulamamaktan korktuk. Şimdilerde de patrondan korkuyoruz, kovulmaktan. Kirayı ödeyememekten, elektriğin kesilmesinden, susuz, aşsız kalmaktan... Karşıt görüşünüz olduğunda, hapse atılmaktan, zulüm görmekten korkuyoruz. Düşündükçe yeni korkular geliyor aklıma, detaya girdikçe korkuların bereketinin hayatımın başka hiçbir ...
Devamı