Kahveniz nasıl olsun?

İnsan kalabalıkların ortasında yaşayan yalnız bir canlı türüdür aslında. Hele ki İstanbul gibi büyük bir şehirde yaşıyorsanız, bu daha da hissedilir bir hale gelir.

Otobüslerde, vapurlarda birbirine tebessüm etmek yerine ters ters bakan insanlar vardır. Ya da karşılıklı oturup da göz göze gelmemek için kıvranıp duranlar.

Bizi bir araya getiren şey akşam ailemizle yenilen yemekler ve asla yalnız içilmemesi gereken türk kahvesidir.

Türk kahvesi bir tutku, bir kültürdür. Bu kültürü bilen her insanın evinde bayat kahve olmaz, yedek kahve paketi olur hatta. Karşılıklı sohbet eşliğinde içilir. Yorgunluk atmak için içilir. Uyanmak için içilir, ayılmak için içilir.

İş yerlerinde yemek sonrası bir gönüllünün herkese kahve yapmasıyla içilir. Sayesinde kısa da olsa iş stresinden uzaklaştırır insanları, kısa ama güzel bir sohbetle rahatlatır.

Evinize misafir gelince ikram edeceğiniz en güzel içecektir. Hatta tatlı sohbetin ardından, şöyle bir fincanı ters çevirip, neyse halim çıksın falım derseniz keyfinize diyecek olmaz. Terapidir türk kahvesi.

Eminönüne gittiğinizde uzaklardan gelen kokudur, ve orada kahve almak için beklediğiniz kuyruk.

Çocuklar içerse kararır, büyükler içerse yararlanır. Kalp sağlığına iyidir. Sinirlerinizi yatıştırır. Tiryakiliğin en güzel örneğidir.

Yurt dışına çıktığınızda en çok özlediğinizdir. Hiçbir yabancı kahve yerini tutamaz.

En dertli anlarınızın sırdaşı, en mutlu anlarınızın yoldaşıdır.

Kısacası küçük hayatımızın, kendisi küçük etkisi büyük mutluluğudur.

Kahvenizi nasıl içersiniz?

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Neden hep kötüler kazanır?

İnsan bazen doğa üstü güçleri olsun istiyor. Her istediğini yapabilsin, dünyayı yaşanabilir bir hale getirsin. Her geçen gün biraz daha kötüye gidiyormuş gibi hissediyorum. Her gün bir tarihi eserin yıkılma haberi, bir orman yangını haberi, ekonominin çok kötü gittiği haberleri, zam haberleri, her gün ağaçların kesildiği , iklimin değiştiği ve bunlar gibi pek çok kötü haberle uyanıyoruz güne. Her seferinde bir yenisini duydukça hayata daha kötü gözlerle bakmaya başlıyorum. Endişelerim artıyor, umutsuzluğum artıyor. Sonra, elimde bir sihirli değnek olsun istiyorum. Bir dokunayım, bütün zenginlerin gözü doysun. Böylelikle zaten dünyadaki her şey yoluna girer. Zenginlerin aç gözlülüğü, parayla güç elde etme tutkuları yüzünden bu haldeyiz. Hem de öyle kilitlenmişiz isyan bile edemiyoruz. Durumu kanıksamışız. Her gün zenginlik hırsları yüzünden birileri ölüyor, birileri aç kalıyor. Ama biz hala oturuyoruz öyle olduğumuz yerde. Çünkü günlük hayatın stresi öyle yoruyor ki bizi kafamızı ...
Devamı

İtiraf ediyorum; ben bir homofobiğim.

Çocukluğumdan beri eşcinseller hep garip gelmiştir bana. Çevremdeki hemen herkesin de böyle olması beni etkiledi mi bilmem ama ben bir homofobiğim. Herhangi bir yerde travesti görmek hemen dalga konusu edilir, etrafındakilere anlatılır, durumun ne kadar anormal olduğu konuşulurdu ben çocukken. Yıllar geçtikçe, araştırdıkça, öğrendikçe hayatları hepimizden çok daha zor insanlar görmeye başladım karşımda. Düşünsenize onlar gibi olmayan herkes, duygularından, fiziksel özelliklerinden nefret ediyor, bu da yetmiyormuş gibi onları öldürmek istiyor. Eşcinselliğin bir tercih değil, genetik bir faktör olduğu ispatlanmışken, asla normal bir yaşam sürdürme hakları yok. Hiç iş imkanları yok mesela, ancak fal bakıp, şarkı söyleyip, fuhuş yaparak para kazanabiliyorlar. Eşcinsel olduğu belli olan bireyi kimse işe almıyor. Devlet memuru olamıyorlar. Kısacası insan muamelesi görmüyorlar. Hal böyleyken onlardan da normal insan gibi davranmalarını bekleyemeyiz. Elbette kendilerini korumak için bir aray...
Devamı

Korku İmparatorluğu

Bazen geceler öyle ürkütücü olurdu ki, karanlığın ardından görme ihtimalim olan bir sürü cisim belirirdi gözümün önünde. Bazen saçları dağınık bir kadın silüeti, bazen beyaz çarşaflı bir gulyabani, bazen de tam anlamıyla Elm sokağı kabusu tiplemesi Freddy. Tabi her şey uykuya dalana kadar, uykuya dalınca geçerdi. İlk travmamız yürümeyi öğrenirken başlamadı mı zaten; düşmekten korkmayı öğrenmiştik ilk. Sonra iğneci geldi, kedi tırmalardı, köpek ısırırdı, polis amca yakalardı, teyze kızardı, topumuzu keserlerdi. Sonra öğretmenden korktuk, sınav kağıdındaki hatayı söylersek notumuzun düşmesinden korktuk,  yazılıdan korktuk, sözlüden korktuk. Üniversiteye girdik iş bulamamaktan korktuk. Şimdilerde de patrondan korkuyoruz, kovulmaktan. Kirayı ödeyememekten, elektriğin kesilmesinden, susuz, aşsız kalmaktan... Karşıt görüşünüz olduğunda, hapse atılmaktan, zulüm görmekten korkuyoruz. Düşündükçe yeni korkular geliyor aklıma, detaya girdikçe korkuların bereketinin hayatımın başka hiçbir ...
Devamı