Borç bitmeden isyan edilir mi?

Lise yıllarım 90'ların sonlarına denk gelir. Şimdilerde hatırlıyorum da, en güzel arkadaşlıkları, en eğlenceli anlarımızı o yıllarda geçirmiştik. Muhtemelen kime sorsak aynı şeyi söyler. Lise yılları hayatımızın en güzel yıllarıdır.

Gerçek dostlarımızı o yıllarda edindik. Çünkü herkese olduğu gibi tahammül eder, ayrımcılık yapmazdık. Kimsenin dini, ırkı, tercihleri umrumuzda değildi. En önemlisi de hiç borcumuz yoktu. Aslında parayla pek işimiz yoktu. Biraz harçlık aldık mı gidip harcardık. Şimdilerde olduğu gibi geleceğimizi bir şeyler satın alarak, borca girerek, para biriktirerek inşa etmezdik. Bizim sorumluluğumuz derslerdi, arkadaşlarımızdı. En büyük derdimiz sınavlardı.

O dönemlerde cumhuriyetin bekçisi olacağımdan adım gibi emindim. Aksini söyleyen olursa da hemen isyan edebilecek cesaretim ve gücüm vardı.

Hal böyle olunca, şimdiki liselilerin bizden daha cesur olmalarını çok iyi anlıyorum. Liseliler arasında yayılan isyan zincirini de gururla izliyorum ve Mustafa Kemal 'in cumhuriyeti neden gençlere emanet ettiğini şimdilerde yaşayarak görüyorum.

Biz 30 yaşını geçenler, artık orta yaş sınıfından sayılıyoruz. Bizim borçlarımız var. Biz kredi kartını en kolay edinmiş nesiliz. Hem de hiç  kullanmayı bilmeden. Bizim kredi borçlarımız var. Araba aldık taksit ödüyoruz, ev aldık taksit ödüyoruz. Sabah 9'da bir ofise kapatılıyoruz, akşam 7'ye kadar hapis hayatı yaşıyoruz. Geriye kalan saatlerimizi de trafikte harcıyor, eve geldiğimizde nefes almaya bile üşeniyoruz. Biz nasıl isyan edelim? Borç bitmeden isyan edilir mi hiç?

İşte  bu yüzden cumhuriyet gençlere emanet, henüz borca bulaşmamışlara, henüz cesareti varken isyan edebilenlere... Biz de umudumuzu liselilere bağladık şimdi. İsyan zincilerinin uzamasını diliyor, her biriyle gurur duyuyoruz.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Neden hep kötüler kazanır?

İnsan bazen doğa üstü güçleri olsun istiyor. Her istediğini yapabilsin, dünyayı yaşanabilir bir hale getirsin. Her geçen gün biraz daha kötüye gidiyormuş gibi hissediyorum. Her gün bir tarihi eserin yıkılma haberi, bir orman yangını haberi, ekonominin çok kötü gittiği haberleri, zam haberleri, her gün ağaçların kesildiği , iklimin değiştiği ve bunlar gibi pek çok kötü haberle uyanıyoruz güne. Her seferinde bir yenisini duydukça hayata daha kötü gözlerle bakmaya başlıyorum. Endişelerim artıyor, umutsuzluğum artıyor. Sonra, elimde bir sihirli değnek olsun istiyorum. Bir dokunayım, bütün zenginlerin gözü doysun. Böylelikle zaten dünyadaki her şey yoluna girer. Zenginlerin aç gözlülüğü, parayla güç elde etme tutkuları yüzünden bu haldeyiz. Hem de öyle kilitlenmişiz isyan bile edemiyoruz. Durumu kanıksamışız. Her gün zenginlik hırsları yüzünden birileri ölüyor, birileri aç kalıyor. Ama biz hala oturuyoruz öyle olduğumuz yerde. Çünkü günlük hayatın stresi öyle yoruyor ki bizi kafamızı ...
Devamı

İtiraf ediyorum; ben bir homofobiğim.

Çocukluğumdan beri eşcinseller hep garip gelmiştir bana. Çevremdeki hemen herkesin de böyle olması beni etkiledi mi bilmem ama ben bir homofobiğim. Herhangi bir yerde travesti görmek hemen dalga konusu edilir, etrafındakilere anlatılır, durumun ne kadar anormal olduğu konuşulurdu ben çocukken. Yıllar geçtikçe, araştırdıkça, öğrendikçe hayatları hepimizden çok daha zor insanlar görmeye başladım karşımda. Düşünsenize onlar gibi olmayan herkes, duygularından, fiziksel özelliklerinden nefret ediyor, bu da yetmiyormuş gibi onları öldürmek istiyor. Eşcinselliğin bir tercih değil, genetik bir faktör olduğu ispatlanmışken, asla normal bir yaşam sürdürme hakları yok. Hiç iş imkanları yok mesela, ancak fal bakıp, şarkı söyleyip, fuhuş yaparak para kazanabiliyorlar. Eşcinsel olduğu belli olan bireyi kimse işe almıyor. Devlet memuru olamıyorlar. Kısacası insan muamelesi görmüyorlar. Hal böyleyken onlardan da normal insan gibi davranmalarını bekleyemeyiz. Elbette kendilerini korumak için bir aray...
Devamı

Korku İmparatorluğu

Bazen geceler öyle ürkütücü olurdu ki, karanlığın ardından görme ihtimalim olan bir sürü cisim belirirdi gözümün önünde. Bazen saçları dağınık bir kadın silüeti, bazen beyaz çarşaflı bir gulyabani, bazen de tam anlamıyla Elm sokağı kabusu tiplemesi Freddy. Tabi her şey uykuya dalana kadar, uykuya dalınca geçerdi. İlk travmamız yürümeyi öğrenirken başlamadı mı zaten; düşmekten korkmayı öğrenmiştik ilk. Sonra iğneci geldi, kedi tırmalardı, köpek ısırırdı, polis amca yakalardı, teyze kızardı, topumuzu keserlerdi. Sonra öğretmenden korktuk, sınav kağıdındaki hatayı söylersek notumuzun düşmesinden korktuk,  yazılıdan korktuk, sözlüden korktuk. Üniversiteye girdik iş bulamamaktan korktuk. Şimdilerde de patrondan korkuyoruz, kovulmaktan. Kirayı ödeyememekten, elektriğin kesilmesinden, susuz, aşsız kalmaktan... Karşıt görüşünüz olduğunda, hapse atılmaktan, zulüm görmekten korkuyoruz. Düşündükçe yeni korkular geliyor aklıma, detaya girdikçe korkuların bereketinin hayatımın başka hiçbir ...
Devamı